ÖZLEDİM MEYDAN OKUMA #7 - 28 DAY BLOG CHALLENGE DAY 7

Çocukluğumu düşünerek sorduğum bir soru, belki çoğunuza da bunu hatırlatmıştır..

Olduğum yer ve durum açıkça gösteriyor ki şu an en çok özlediklerim ailem ve sevdiklerim. Çok şükür hayatımızda internet diye birşey var da  uzakları yakın edebiliyoruz.  Başka ülkelerde yaşayan arkadaşlarım da aynı şeyi hissederler belki; aileye özlem eşittir ince bir burun sızısı.. 

Artık kabul ettik, bir paket aldık yanında sızılı bir özlem hediye ettiler, kelime anlamı da bu dediler. Ne yapalım, çok şükür sağlıklıyız.. 

Anneannem, onu artık göremiyorum ya İzmir'e gidişlerim hep eksik. Gittiği yerde o da bizi özlüyor mudur ? 

Bir de ah keşke dedirttikleri var zamanın. 

Mesela çocukluğum, özlesem de dönemem o günlere, geçti gitti bir kere.. 

Çocukluğum dediysem, iki sandalyenin birleştirildiği her yerde uyuyabilecek boyda olduğum zamanlar. 

Her işimi kendim yapmak için heveslenip ama arkamda duran anne-babamı hissettiğim zamanlar

hava belki daha az kirliydi, insanlar anlayışlıydı, zaman daha yavaş akardı, çocuklar sokaklarda oynardı, sinemalar bölünmemişti kocamandı, açıkta kolonya doldurtulurdu, bir şarkıya ulaşmak daha zahmetliydi, -kıymetliydi, zahmetli olan herşey de olduğu gibi- çizgi filmler gerçekten çizgidendi, arı maya kokulu pembe silginin kokusu hiç bitmez, sınıfta kızlar kokulu defter yaprakları hediye ederdi birbirine, Konak'taki Tansaş dünyanın en güzel kare pizzasını yapar, minik minik dilimlerdi. 

Ah ne güzel günlerdi dediğim bir sürü şeyi özlüyorum ben. Hatta şöyle yapalım 90'lara geri dönelim ama kıyafetlerde vatka olmasın bu sefer. 

Hatıralar bir yana, gevrek yanına tulum peynirini bir de annemin vişne reçelini çok özledim...