Ruhen kaos içindeyim, toparlayamıyorum kendimi. Biraz toparlanmaya çalışıyorum derken, üzerine İzmir depremi yaşandı.. Ben eşimle Ankara'dayım ama tüm sevdiklerim İzmir'de, şükrediyorum ki hepsi sağlıklı. Çok şükür derken bile içimiz buruk, acımız büyük. Biliyorum ki ateş düştüğü yeri yakıyor. Çok yakın zamanda en sevdiğimi kaybetmiş olmak onların acılarını daha da derinden anlamamı, hissetmemi sağlıyor. Haberleri açamıyorum, sosyal medyada paylaşılan görüntülere bakamıyorum. Evet saatler sonra kurtulan bebekler çok büyük umut ama bakamıyorum... Tek yapabildiğim dua edebilmek.
Ne zorlu bir yıl oldu 2020. Hani diyoruz ya bitsin bu yıl, geçsin gitsin diye.. Gelenin gideni aratmasından korkuyorum. 2020 yıl iliklerime kadar bana ne hissettirdi, ne öğretti biliyor musunuz? 5 dk sonrasını bilmediğimi, işte o kadar aciz olduğumu..
Giderken görüşürüz diye ayrıldıklarımıza tekrar kavuşup kavuşamayacağımızı bilmiyoruz.
