KULÜP VE HİSSETTİRDİKLERİ

Bir arkadaşımın dediği gibi hayattan muafım bugünlerde. Cümleler arasında seyahat edip, bağ kuruyorum karakterlerle, aşık oluyorum onlara gerçek dünya ile evimdeki dünya arasında. 

Karantinam bitti, sağlıklıyım da fakat raporum eski karantina gün sayısına göre düzenlendiği için göreceli özgürlük yaşıyorum. Özgürüm ama raporun bana verdiği yetkiye dayanarak insanlardan uzak durmayı tercih ediyorum. Dün ağaçlar arasında yürüdüm, güneşe yüzümü döndüm, rüzgar esti, soğuttu burnumun ucunu tuttum avuçlarımın içi ile ısıttım. Baktım ki avuçlarım da üşüdü, geri eve yürüdüm. 

MERHABA BEN GELDİM, EVDE MİSİNİZ?

Birkaç pembe buluta dair.. 

İki ya da üç gün önce, güneş batarken bulutlar beyazdan pembeye dönmüştü... Şans bu ya ben de tam o sırada pencereden bakıyordum, nasıl renk değiştirdiler şahit oldum. Son günlerde bir şeyler oluyor, bense zorla izleyici koltuğuna oturtuluyorum, katılamazsın ancak izleyebilirsin diyor biri sanki...  

Olsun istiyorum, olduramıyorum, hayali kurulan planlar tepe taklak dönüp su altında kalıyor. Nefesimi tutarken soruyorum, sorguluyorum. Sorular soruları doğuruyor, cevaplayamadıklarımı boş bırakıyorum, korkuyorum çünkü yanlış cevaplar doğrularımı götürür diye. Sonra içim daralıyor ve ben yine pembe bulutları düşünüyorum. O zaman suyun altında hiç düşünmeden nefesimi tutabiliyorum. Kapanan kapının yerine bu sefer yeni bir kapı değil de pencere açılır diye merakla bakıyorum. Belki açılır, belki açılmaz kim bilir... Ama pembe bulutlar var ve umut veriyorlar. Bu da bana yetiyor şimdilik... 

En son karantinam bittiği zaman blog mahallesine uğramışım, çok uzun zaman geçti... Nereden başlasam anlatmaya, öyle çok şey oldu ki... Ya da hiç anlatmadan kaldığım yerden devam etsem daha kolay olacak sanki.