KULÜP VE HİSSETTİRDİKLERİ

Bir arkadaşımın dediği gibi hayattan muafım bugünlerde. Cümleler arasında seyahat edip, bağ kuruyorum karakterlerle, aşık oluyorum onlara gerçek dünya ile evimdeki dünya arasında. 

Karantinam bitti, sağlıklıyım da fakat raporum eski karantina gün sayısına göre düzenlendiği için göreceli özgürlük yaşıyorum. Özgürüm ama raporun bana verdiği yetkiye dayanarak insanlardan uzak durmayı tercih ediyorum. Dün ağaçlar arasında yürüdüm, güneşe yüzümü döndüm, rüzgar esti, soğuttu burnumun ucunu tuttum avuçlarımın içi ile ısıttım. Baktım ki avuçlarım da üşüdü, geri eve yürüdüm. 

MERHABA BEN GELDİM, EVDE MİSİNİZ?

Birkaç pembe buluta dair.. 

İki ya da üç gün önce, güneş batarken bulutlar beyazdan pembeye dönmüştü... Şans bu ya ben de tam o sırada pencereden bakıyordum, nasıl renk değiştirdiler şahit oldum. Son günlerde bir şeyler oluyor, bense zorla izleyici koltuğuna oturtuluyorum, katılamazsın ancak izleyebilirsin diyor biri sanki...  

Olsun istiyorum, olduramıyorum, hayali kurulan planlar tepe taklak dönüp su altında kalıyor. Nefesimi tutarken soruyorum, sorguluyorum. Sorular soruları doğuruyor, cevaplayamadıklarımı boş bırakıyorum, korkuyorum çünkü yanlış cevaplar doğrularımı götürür diye. Sonra içim daralıyor ve ben yine pembe bulutları düşünüyorum. O zaman suyun altında hiç düşünmeden nefesimi tutabiliyorum. Kapanan kapının yerine bu sefer yeni bir kapı değil de pencere açılır diye merakla bakıyorum. Belki açılır, belki açılmaz kim bilir... Ama pembe bulutlar var ve umut veriyorlar. Bu da bana yetiyor şimdilik... 

En son karantinam bittiği zaman blog mahallesine uğramışım, çok uzun zaman geçti... Nereden başlasam anlatmaya, öyle çok şey oldu ki... Ya da hiç anlatmadan kaldığım yerden devam etsem daha kolay olacak sanki. 

HASTA OLDUM, İYİLEŞTİM, KARANTİNAM BİTTİ, HAYATA KARIŞTIM.

 

Ben plan yaptığımı zannederken hayat bana kahkahayı basıyordur eminim. Planlarımda Limonun son videosunu tamamlamak, 19 Nisan’da doğum günümde çok sevinmek, 23 Nisan’da derginin yayınlanmasını heyecanla anlatmak vardı. Ama hasta olunca zaman durdu, her şey yalan oldu..

Ama yıkılmadım ayaktayım. Doğum günümde izoleydim fakat güzel insanlar sayesinde pastasız kalmadım… Her gün iyi miyim diye soran sevdiklerim sayesinde hiç yalnız hissetmedim. Dilhan’ımla tesadüfün böylesi dediğimiz, ayrı ülkelerde aynı anda hasta oluşumuzu kara mizah tadındaki karantina günlüğümüz ile taçlandırdığımız, genelde tatsız, kokusuz ama kart sesli kahkahalar atarken öksürük krizleriyle boğuştuğum, arada cidden korktuğum değişik ruh halleriyle dolu 12 günü devirdim..

Bugün 13.gün, çok şükür iyiyim, fazla plan yapmadan usul usul hayata karışıyorum. Taze ekmeğimi, balkonuma çiçeğimi aldım geldim. 
Sevgiyle ve sağlıkla kalın. 

Limon, zencefil ve balı hayatınızdan eksik etmeyin. 

Ezgi 

VİDEO - YENİ BİR YOLCULUK

2 gün önce ilk videoyu yayınlayarak yeni bir yolculuğa çıktım. Tariflerimi ve kendimi bu sefer sesli anlatmak istedim. Karşılıklı konuşmayı seven birisi olmama rağmen, kameranın kayıtta olduğunu gösteren o kırmızı ışığı yanıp sönerken gördüğümde çok zorlandım. Kendi kendime konuşma hissi komik geldi ama tarif ederken iş daha kolaydı, o zaman gerçekten birine anlatıyormuşum gibi hissettim.

Belki zamanla kameraya konuşmaya da alışırım, şu an üzerinde çalıştığım proje bitene kadar palazlanırım diye umut ediyorum. 

DOLUNAY

 

Ay’ın doğuşunu farketmemden hemen önce, bir saksağan soldaki ağaçtan boşluğa balıklama süzüldü. Keyif aldığı her halinden belliydi, tekrar tekrar aynı hareketi yaptı. Bilmiyorum belki aynı kuş değildi, bana öyle geldi, kim bilir? 

Cümlelere o saksağan gibi ortadan dalmasam, bloga başka türlü dönemezdim. Uzak kaldım, gidip gelen ruh halim yazdıklarımı yayınlamaya pek müsait değildi. İnstagram biraz daha kolaydı, hiç bir şey yazmadan da bir fotoğraf koyabildim ya da hikayede bir manzara paylaştım. Ama blog farklı, yazarken duygularım daha çok yansıyor, üzüntüm buraya yansısın istemedim.