6 şubat Pazartesi sabahı annemi yolcu edeceğim için çok erken uyandım, tüm yurdu saran kar yağışından dolayı uçuşlar iptal mi diye haberleri kontrol etmek için telefona baktığımda deprem haberini gördüm. Şiddetini, yıkılan binaları görünce yaşadığım üzüntü, şok, korku kat kat artarak devam ediyor. Neden diyorum, deprem en beklemediğimiz anda, en savunmasız olduğumuz sıcak yatağımızda yakalıyor.
Eve sığamıyorum, yatağıma gitmeye, rahat uykuya, susadığımda su içebildiğime, acıkınca dilediğime ulaşabilme imkanıma utanıyorum, kısacası yaşadığım için suçlu hissediyorum kendimi.. En sevdiğini kaybeden insanları düşünüp bağ kurdukça, babamı daha da özlüyorum... Aynı şekilde o gittiği zaman da bu denli suçlu hissetmiştim kendimi, her şeye rağmen yaşamanın suçluluğu.
Bir gecede yıkılan evler, kaybolan hatıralar, yitip giden insanlar göğsüme oturuyor ve ben görünmez bir enkazın altında gibiyim.
Seni öyle iyi anlıyorum ki , yıllardır Deprem diye diye tüy bitiyor dilimizde sanki ikorkumuz sadece kendimizeymiş gibi , başımıza beton bloklar yığılmadığı halde enkaz altından nefes almaya çalışıyoruz
YanıtlaSilEtkilenmemek elde değil... Onları düşündükçe üşümekten utandım. Rahatça aldığım nefesten utandım. Allah yardımcıları olsun...
YanıtlaSilAllah yar ve yardımcımız olsun. O kadar zor ki... Kayboldum sanki ne yapacağımı, düşüneceğimi, hissedeceğimi bilemiyorum.
YanıtlaSil