KULÜP VE HİSSETTİRDİKLERİ

Bir arkadaşımın dediği gibi hayattan muafım bugünlerde. Cümleler arasında seyahat edip, bağ kuruyorum karakterlerle, aşık oluyorum onlara gerçek dünya ile evimdeki dünya arasında. 

Karantinam bitti, sağlıklıyım da fakat raporum eski karantina gün sayısına göre düzenlendiği için göreceli özgürlük yaşıyorum. Özgürüm ama raporun bana verdiği yetkiye dayanarak insanlardan uzak durmayı tercih ediyorum. Dün ağaçlar arasında yürüdüm, güneşe yüzümü döndüm, rüzgar esti, soğuttu burnumun ucunu tuttum avuçlarımın içi ile ısıttım. Baktım ki avuçlarım da üşüdü, geri eve yürüdüm. 

Eve kadar geçen o bilmem kaç bin adımda gerçek bir hikayeden referansla yola çıkıp kurgu karakterlerle yola devam eden "Kulüp" dizisini düşündüm. Farklılıklar üzerine, ötekileştirilenler, ayrımcılık üzerine düşünürken, konuların değiştiğini ama farklıya olan zulmün devam ettiğine şahit olmanın beni ne denli utandırdığını hissettim tüm benliğimle. 

Selim hayallerini Orhan'a “Alaturka ve Alafranga aynı masalda birlikteler, parlak sahne ışıklarından çıkanlar bizim hikayelerimiz. Doğu’yla Batı’nın dövüşmesi gibi, sevişmesi gibi, birbirini değiştirmesi gibi. Bu ülke gibi. Türkiye gibi.“ diyerek anlatıyordu ya,  biz de bunun farkına varsak, farklılıkları bütünüyle kucaklayabilsek dünya belki daha yaşanabilir bir hale  gelmez mi? Yoksa insan dediğimiz canlı kendine benzemeyeni cezalandıracak başka bir yöntem bulur mu? 

Peki ya Orhan'nın hikayesi, 9. bölümde Selim'in söylediği şarkıda çenesi titrerken gözünden dökülen bir damla yaşın içinde saklı çaresizliği ve yaşamdan vazgeçişi... 

Jenerik akarken içim buruktu, gözlerim yaşlı. Ama gözümden dökülen yaşlar Çelebi'nin Matilda'ya olan aşkı, o utanç dolu gün dünyaya gelen Raşel'in bebeğinin yaşattığı umut sayesinde dudağımın kenarında oluşan gülümsemeyi ıslattı. 

İşte öyle, bu bir dizi incelemesi değil, daha çok bana hissettirdiklerini kelimeye dökme çabasıdır. 

Matilda: "Sefarad, eskiden buraya göç eden Yahudiler, benim gibi."

Genç: "Bizim gibi yani.”

Keşke sadece bir yolcu, bu dünyada misafir olduğumuzu unutmasak... Unutsak bile tatlı dille birbirimize hatırlatsak.