DOLUNAY

 

Ay’ın doğuşunu farketmemden hemen önce, bir saksağan soldaki ağaçtan boşluğa balıklama süzüldü. Keyif aldığı her halinden belliydi, tekrar tekrar aynı hareketi yaptı. Bilmiyorum belki aynı kuş değildi, bana öyle geldi, kim bilir? 

Cümlelere o saksağan gibi ortadan dalmasam, bloga başka türlü dönemezdim. Uzak kaldım, gidip gelen ruh halim yazdıklarımı yayınlamaya pek müsait değildi. İnstagram biraz daha kolaydı, hiç bir şey yazmadan da bir fotoğraf koyabildim ya da hikayede bir manzara paylaştım. Ama blog farklı, yazarken duygularım daha çok yansıyor, üzüntüm buraya yansısın istemedim.  

Yasım sonsuz özleme evrildi, hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını kabulleniyorum. Hayat kabullenmek zorundasın diye ısrar ediyor ve ben de akıntıya karşı kürek çekmiyorum. 

Ben akıntıya karşı kürek çekmedikçe, hayatımda büyük değişiklikler olmaya başladı. Olması gerekenler, olması gerektiği zamanda gerçekleşti de diyebilirim. Örgü keyifli bir yol arkadaşı oldu, bir düz bir ters derken kafamı dağıttı, geçen yıl ördüklerim yayınlandıkça yüzüm güldü. Çünkü her bir tasarımda babamla anılarım var. Suç temalı dizilerin heyecanına kapılıp, yanlış ördükçe tekrar tekrar sökerken hep yanımdaydı, başta tasarımı gözünde canlandıramasa da sonucunu hep çok beğenirdi. O zaten ben ne yapsam hep beğenirdi, hep severdi... 

Yazmak insanın ateşini alıyor, okumak iyi geliyor. 
Klavyenin tozunu aldım, mahalleye dönüş yaptım hayırlısıyla... 
Geçen sürede neler oldu bilmiyorum ama bir saksağan gibi şu ana balıklama dalabilirim. 
Sevgiyle kalın...